πυρσοκόρυμβος

-ον, Μ

αυτός που έχει κόκκινους κορύμβους.

[ΕΤΥΜΟΛ. < πυρσός (ΙΙ), δωρ. τ. τού πυρρός «ερυθρός, κοκκινωπός» + κόρυμβος «κορυφή, είδος ταξιανθίας» (πρβλ. κισσο-κόρυμβος)].